De wijsheid van wachten

Deze week zei een cliënt: "Ik heb precies heel mijn leven in de wachtkamer gezeten, en daar heb ik veel spijt van. Ik heb zoveel kansen gemist, dat wil ik de rest van mijn leven niet meer laten gebeuren." Ik begreep wat hij bedoelde. Ik zag zijn pijn, omdat hij op verschillende levensdomeinen naar zijn gevoel te weinig zijn verlangen was gevolgd. Zo had hij veel dingen niet gedaan die hij eigenlijk wel wilde, en was hij in andere dingen 'ingerold' zonder er bewust bij stil te staan of hij ze echt wel (nog) wilde. Een heel invoelbaar gevoel van spijt en verdriet, waar we nu samen mee aan de slag gaan.

Het beeld van de wachtkamer bleef hangen bij mij. Het roept beelden op van een kale ruimte waarin je zit te wachten, terwijl het echte leven zich elders afspeelt. Jij staat erbuiten.

Ik begon me af te vragen of wachten altijd zo negatief is (en of in actie komen per definitie positief is).

Als ik erg lang moet wachten, bijvoorbeeld in het ziekenhuis, dan zijn er twee opties. Of ik ga doelloos scrollen om de tijd te doden. Of ik kijk rustig rond, laat allerlei gedachten en gevoelens door me heen dwarrelen, ik lees wat in een boek waar ik nooit toe kom, ik schrijf iets in mijn dagboek, ik ben me bewust van de tijd die verglijdt en van de mensen om me heen,... Dit soort wachten heeft meer kwaliteit dan scrol-tijd.

Op een gelijkaardige manier is in de wachtkamer van het leven zitten niet altijd een onbewust proces van tijd verdoen en niet durven in actie komen.

Wachten kan evengoed een bewuste keuze zijn. Sommige processen gaan nu eenmaal traag en vragen veel tijd.

Misschien ben je aan het rouwen om het verlies van een vriendschap.

Misschien ben je aan het broeden op een nieuw project.

Misschien ben je aan het doorvoelen waarom je je werk niet graag meer doet.

Misschien ben je aan het nadenken over wat je precies wil zeggen tegen je partner.

Misschien ben je aan het herstellen van kanker en leer je jezelf op een andere manier kennen.

Misschien heb je net ontdekt dat je neurodivers bent en vraag je je af wat dit betekent voor jou.

Misschien zit je in de (peri)menopauze en herken je jezelf niet meer.

Misschien luister je naar je verlangen naar rust, stilte, een pauze, tegen de stroom in.

Misschien ben je net gescheiden en weet je het even niet meer. Hoe ga je je leven terug vormgeven?

Gaat het om dit soort 'trage vragen', dan zou het waarschijnlijk helemaal niet werken om jezelf te dwingen 'iets te doen'. In een snelle en actiegerichte maatschappij kan het een uitdaging zijn om jouw tempo te volgen en te vertragen.

Sommige 'wachtperiodes' in het leven duren lang. Dit worden liminale ruimtes of periodes genoemd. Liminaliteit is een overgangsfase tussen het oude en het nieuwe: het oude is er niet meer (nu je thuis zit met een burn-out voel je dat je niet meer terug wil/kan naar je job) maar het nieuwe is er ook nog niet (je bent nog niet genoeg hersteld om te beginnen solliciteren). Die tussenruimtes in je leven kunnen erg lastig zijn, zeker als ze lang duren. Er kan veel onzekerheid en angst ontstaan als de nieuwe fase nog niet duidelijk is of niet zo makkelijk te verwezenlijken is.

Misschien helpt het op zo'n momenten om de 'wachtkamer' wat bewuster te verkennen in plaats van ze te veroordelen. Iedereen maakt wachtperiodes mee in het leven. Vaak blijkt achteraf dat ze bijzonder veel betekenis hebben gehad. In zo'n periodes kan je dieper leren luisteren naar het fluisteren van je hart. Als je dat wil, kan je wat je hoort delen met mensen die ook al hebben leren wachten. Wie weet zit je een tijdje samen in de wachtkamer. Ik gun je warme metgezellen tijdens trage periodes!