Niks te fiksen

Soms raakt een gedicht veel meer dan onze letterlijke dagelijkse taal. Deze week kruiste zo'n gedicht mijn pad: Ter gelegenheid van poëzie van Lieke Marsman. Geschreven als een ode aan de kracht van poëzie, lees ik er ook een ode aan de kracht van therapie in. Ik deel het graag, als een uitnodiging om af te stemmen op het vaag bekende lied binnenin.

Er was niemand jarig, er was niemand dood. Het gedicht zelf was de reden.

Als we zeggen: de mensen lezen geen poëzie meer, wat bedoelen we?

We bedoelen dat ze niet langer voelen. Allemaal cursussen om iets te worden,

maar niemand doorvoelt wat hij is. Aan het eind van een gedicht ben je niet langer verloren.

De stekels van schaamte trekken zich terug. Het leven is een leven lang zoeken naar metaforen

als het afstellen van een autoradio op een landweg: ruis van onbekende stemmen

in een lied dat vaag bekend voorkomt.

Dan een beller lang na middernacht: ik zou het lied graag nog eens horen.

Volgens mij hebben velen van ons zo'n 'lied dat vaag bekend voorkomt' en dat we graag nog eens zouden horen. Ergens voelen en weten we wie we zijn, maar er zit veel ruis op de lijn. Ruis komt vaak van buiten - denk aan maatschappelijke en familiale verwachtingen - en nemen we makkelijk binnen als we ons eigen lied niet helder horen.

In therapie gaan doe je wanneer je voelt dat de ruis de melodie overstemt, en wanneer je verlangt om jouw eigen lied terug te horen.

In therapie kunnen de stekels van schaamte zich terugtrekken - net omdat het er niet om gaat om jou 'te fiksen' of van jou 'iets te maken'!

We kijken samen geduldig en liefdevol naar de ruis in jouw leven: dat zijn de dingen waarmee je worstelt, de drempels waar je niet over geraakt, de dingen die je tegenhouden om een voor jou goed leven te leiden. Een deel van die ruis heeft je beschermd in omstandigheden waarin jouw lied niet gehoord werd. Het is er met een reden, dus we bruuskeren niets.

Wanneer de ruis echt gehoord wordt, kan die op den duur stilletjes naar de achtergrond verdwijnen. En het lied dat je al vaag bekend voorkwam klinkt dan duidelijker: wie wil jij zijn, hoe wil jij leven, wat is voor jou de moeite waard om je best voor te doen - deze keer niet omdat het moet en jij 'beter' moet worden, maar omdat jij het graag wil.

Luisteren naar het fluisteren, dat is wat we samen doen.